خویشتنداری تنها گزینه پیش رو!!!
طبق اعلام دفتر آمار و اطلاعات جمعیتی سازمان ثبت احوال کشور، در چند سال گذشته سن ازدواج در هر دو جنس بالاتر رفته است عوارض منفی این اتفاق مانند بروز مشکلات روحی و روانی، کاهش دوره باروری و مشکلات بارداری در سن بالا، سرخوردگی، حضور طولانی مدت دختر و پسران در کنار والدین و ایجاد درگیری و اختلاف با والدین و یا سایر اعضای خانواده، تاخیر در ارضای نیازهای جنسی جوانان و به تبع آن ارضای این نیاز از راههای نادرست و پرخطر و ... باعث گردیده است که اکثر مسئولین مربوطه و متخصصین اجتماعی به فکر راه چاره ای برای کاهش سن ازدواج و همچنین کاهش عوارض منفی بالا رفتن سن ازدواج باشند.
همانطور که اشاره شد یکی از عوارض بالا رفتن سن ازدواج، تاخیر و یا ارضای نادرست نیاز جنسی است. حال با توجه روند رو به افزایش سن ازدواج، می توان گفت سن ازدواج از سن بلوغ جسمی و جنسی فاصله بیشتری گرفته است. جوامع غربی این خلا زمانی یا در حقیقت دوره بحرانی را با روابط آزاد جنسی که پشتوانه قانونی دارد، می‌پوشانند. اما یازده میلیون جوان ایرانی در سن ازدواجی که هرگز ازدواج نکردن، برای تامین نیاز جنسی خود در طی این دوره زمانی چه می کنند؟ به نظر می رسد ازدواج موقت، خود ارضایی، ارتباط نامشروع، تجاوز به عنف و یا آزار جنسی کودکان، هرزه گی وچشم چرانی درخیابان و محیط کار و ... بعضی از راه های ارضای این نیاز باشد. عده ای هم سردر گم هستند و نمی دانند باید چه کار کنند. هرکدام از این روش ها نیز عوارض و پیامد های مختلفی از منظر حقوقی، فرهنگی، اجتماعی، جسمی، امنیتی، روانی و ... دارد. ارضای نیاز جنسی از راه های ذکر شده نه تنها به ارضای کامل و رضایت بخش منجر نمی‌شود بلکه چون همواره با احساس گناه و غیراخلاقی بودن همراه است بر میزان آسیب های روحی روانی می‌افزاید.
آن چه که مهم است این است که در همه این افراد نارضایتی از تامین نیاز جنسی وجود دارد. این نارضایتی خود می تواند در عملکرد افراد در محیط های اجتماعی و در ایفای نقش های اجتماعی شان تاثیر منفی بگذارد.
بنابراین طبق آموزه های دینی و همچنین با توجه به فرهنگ جامعه ما، خویشتنداری تنها گزینه پیش روست.
با توجه به نوع نگاه جامعه به روابط جنسی، به طور معمول طرف پاسخ دهنده به سوالات جنسی افراد، کارشناسان مذهبی هستند. توصیه اکثر این کارشناسان نیز به جوانان برای نحوه مواجهه با نیاز جنسی صبر و خویشتنداری، تغییر رژیم غذایی، ورزش و سایر راه کارهای این چنینی است. این راهکارها برای جوانانی که در سنین پایین تر هستند و امید به شروع زندگی مشترک و ارضای نیاز جنسی از طریق تنها راه جامعه پسند آن را دارند پذیرفتنی است اما آیا این راهکارها برای دختر یا پسری که وارد دهه چهارم زندگی خود شده اند و دیگر امیدی به ازدواج ندارند پذیرفتنی و شدنی است؟
به نظر می رسد فرمول های این چنینی صرفا پاک کردن صورت مساله است. خویشتنداری جنبه‌ای موقت یا استثنایی دارد و هرگز یک راهکار عمومی برای اداره جامعه دینی محسوب نمی‌شود. چنان‌که امیرالمومنین علی(ع) پس از اجرای حد درباره جوانی که از تجرد به گناه افتاده بود، دستور داد تا از بیت‌المال وی را تامین کنند و تاهل را بر وی امکان پذیر سازند.
مسئولین عزیز باید توجه داشته باشند شرایط کنونی ازدواج، حاصل عدم آینده نگری در گذشته است. بهتر است مسئولین و متخصصین مربوطه در این ارتباط چاره ای بیاندیشند وگرنه در آینده ای نه چندان دور جامعه درگیر عواقب ارضای نادرست این نیاز غریزی جوانان که می تواند شامل: گسترش روابط نامشروع، همجنس‌گرایی، انحرافات جنسی، خودارضایی، تنوع‌طلبی جنسی، تجاوز، پورنوگرافی، ارتباط جنسی با کودکان، گسترش بیماریهای جنسی، بی اعتمادی یا کاهش اعتماد به سلامت پسران و دختران قبل از ازدواج و ... خواهد بود.
به راستی با توجه به شرایط ازدواج در کشور برای ارضای نیاز جنسی جوانان ازدواج نکرده چه باید کرد؟ ورزش؟ اصلاح روش تغذیه؟ صبر؟ سرکوب میل جنسی؟ پذیرش نوع جدیدی از زندگی ؟ و ...
پی نوشت: متن فوق یادداشت اصلی است که در روزنامه قانون با تغییراتی اساسی چاپ شده است!!!!!
منبع: روزنامه قانون
